"Najatrakcyjniejszy, najprzestronniejszy i najbardziej niezwykły stadion, jaki kiedykolwiek widziałem. Jako boisko piłkarskie jest bezkonkurencyjny na świecie. To zaszczyt dla Manchesteru oraz dom drużyny, która może czynić cuda."

Powyższe słowa zostały napisane w dniu otwarcia Old Trafford. W 1910 roku Manchester United przeniósł się ze swojego starego stadionu przy Bank Street na nowy obiekt w zachodnim Manchesterze. Został on zbudowany w 1909 roku za ogromne wtedy pieniądze - 60 000 funtów. Posiadał tarase z trzech stron oraz trybunę główną z miejscami siedzącymi, okrytą dachem. Stadion został zaprojektowany przez słynnego, szkockiego architekta Archibalda Leitcha.

W 1911 i 1915 roku na stadionie rozgrywany był finał FA Cup. W 1920 roku zanotowano największą frekwencję na meczu ligowym - 70504 osób przyszło na pojedynek z Aston Villą. Półfinał FA Cup z 1939 roku pomiędzy Portsmouth i Grimsby zgromadził zaś aż 76 962 widzów, co po dzień dzisiejszy jest liczbą rekordową. Stadion został mocno zniszczony podczas II Wojny Światowej. Wtedy United rozgrywali swoje mecze na stadionie lokalnych rywali z Manchesteru - Maine Road. Miało to miejsce w latach 1946 - 1949. Old Trafford zostało odnowione na Mistrzostwa Świata w 1966 roku. Był tam również rozgrywany rewanż finału FA Cup z 1970 roku, w którym zmierzyły się Chelsea i Leeds. W latach siedemdziesiątych Old Trafford stało się pierwszym stadionem, wokół którego zostało wzniesione ogrodzenie. Miało to na celu walkę z zakłóceniami wywoływanymi przez tłum kibiców.

Do kolejnych trzech części został dodany dach. Jednak nie dodał on uroku sektorom ze względu na to, iż była to starodawna konstrukcja. W połowie lat 60-tych rozpoczęto rozbudowę nowoczesnych, wolnonośnych trybun na wspornikach. Najpierw zaczęto od podłoża przy części północnej i wschodniej. Nowy projekt obejmował tarasy na przedzie, a za nimi ogromne sektory z miejscami siedzącymi. Stopniowo przebudowywano podłoże, kończąc na Stretford End. W latach 60-tych, 70-tych i 80-tych stadion mógł pomieścić ponad 58 000 widzów. Jednak we wczesnych latach 90-tych, po katastrofie na Hillsbrough nakazano, aby wszystkie stadiony miały tylko miejsca siedzące. Plany konstrukcji Old Trafford z lat 60-tych były już skończone i obiekt prezentował się wspaniale, lecz dla Manchesteru United - bardziej popularnego niż kiedykolwiek - zmniejszona pojemność do 44 000 widzów była zbyt mała.

Doprowadziło to do renowacji części północnej - The North Stand. W latach 1995 - 1996 była to już olbrzymia, trzykondygnacyjna, mogąca pomieścić 26 000 ludzi część, zwiększająca pojemność stadionu do blisko 56 000. Północna strona, sięgająca ok. 200 stóp wysokości, ma 4 wieże i największy w Europie dach wspornikowy. Masywne wieże, wznoszące się nad boisko, zastraszają przeciwnika. Zbudowanie tego, jak również wspaniałego muzeum United, pomieszczenia z błyszczącymi trofeami, a także restauracji Red Café oraz dwóch pięter boksów dla członków zarządu "Sky", kosztowało 19 milionów funtów.

Główną częścią Old Trafford jest strona południowa - The South Stand. Zawiera trybunę dla managerów, kierowników klubu, dyrektorów (m.in. telewizji), luksusowe restauracje oraz apartamenty członków zarządu. Tutaj nachylenie miejsc siedzących jest pod innym kątem niż na reszcie stadionu, przez co jest tam nieznacznie niżej niż na pozostałych sektorach. Co ciekawe, pierwsze 20 rzędów krzeseł wszystkich części znajduje się poniżej poziomu ulicy. W telewizji rzadko widzimy sektor południowy, a to dlatego, że na nim właśnie są żurawie i suwnice ze skierowanymi na północ kamerami. Kiedyś tunel dla piłkarzy znajdował się na środku stadionu. W 1993 roku został on przeniesiony na róg boiska, między sektor południowy i zachodni. Stary tunel pozostał, ale jest otwierany tylko na specjalne okazje.

Wschodni sektor - East Stand przeznaczony jest dla fanów United oraz dla kibiców przyjezdnych, odgrodzonych w południowo-wschodnim rogu. Także tutaj stworzono specjalny plac dla niepełnosprawnych. Dawniej strona ta była znana jako Scoreboard End z powodu wielkiej tablicy, która mieściła się tu do póĄnych lat 60-tych, kiedy to zamontowano elektroniczną. Ostatnio zastąpiono ją dwiema nowoczesnymi, rozmieczonymi po rogach części północnej.

W wyniku kolejnej przebudowy w styczniu 2000 roku dodano drugą kondygnację, zwiększając pojemność do 61 000 osób. Na zewnątrz jest ona oszklona podobnie do nowoczesnych biur. Stoi tu statua Sir Matta Busby'ego, pamiątkowa tablica i słynny zegar upamiętniający katastrofę lotniczą pod Monachium. Jest tu także ogromny sklep, w którym można kupić wszystko, co jest związane z klubem - Megastore.

Dla wielu kibiców zachodnia część - The West Stand na zawsze pozostanie legendarną Stretford End. Kiedy jeszcze nie było miejsc siedzących, Stretford End była falującą "masą" prawie 20 000 tysięcy stojących fanów United, którzy należeli do najgłośniejszych w Wielkiej Brytanii. Zmierzono raz, że wrzask tłumu był głośniejszy niż startujący Jumbo Jet! W 1993 roku stary taras został wymieniony. W kwietniu 2000 roku wybudowano drugą kondygnację z siedzeniami, zwiększając pojemność do 67 750. W części zachodniej stworzono sektor rodzinny. W dolnym rogu zaś znajduje się szatnia zawodników, tunel i pokój wypoczynkowy. Ponadto w górnej części stoi statua napastnika Denisa Lawa, który był znany jako "The King of The Stretford End".

Na Old Trafford rozgrywane były również mecze Euro '96. Teraz jest to stałe miejsce rozgrywania półfinału FA Cup. Wielu twierdzi, że atmosfera na Old Trafford już nie jest taka dobra jak kiedyś. Sir Alex Ferguson często skarży się na brak śpiewów i głośnego dopingu, dlatego nowa, górna kondygnacja West Stand jest przeznaczona do głośnego śpiewu i dopingu, co ma na celu przywrócenie dawnych dni.

W skład długoterminowego planu rozbudowy stadionu wchodzi przebudowa części południowej i wypełnienie rogów, co zwiększy pojemność stadionu do 90 000 osób. W rozbudowie obiektu przeszkodami mogą być pobliski Bridgewater Canal oraz linia kolejowa, które to ograniczają miejsce wokół stadionu.

Bez wątpienia Old Trafford jest jednym z najatrakcyjniejszych i najsłynniejszych obiektów sportowych świata. W erze, kiedy wiele klubów zmienia swoje siedziby, pomimo że na przestrzeni lat wszystko zmieniło się bardziej niż ktokolwiek mógł przypuszczać, magia Old Trafford nie ustała i pozostanie na zawsze. W dniu ważnego meczu atmosfera jest tu tak wspaniała jak zawsze w dniu wielkiego, piłkarskiego święta. "Teatr Marzeń", jak Bobby Charlton nazwał obiekt MU, jest największym stadionem Wielkiej Brytanii i jednym z najsłynniejszych na świecie.