W drugiej połowie dziewiętnastego wieku Manchester był tętniącym życiem, pełnym fabryk, warsztatów i magazynów miastem, domem dla ponad 400,000 ludzi. Rozwijał się gwałtownie i cementował swoją pozycje jako światowa stolica bawełny. W 1835 r. przybysz z Francji tak oto opisywał swoje wrażenia: "Kroki wiecznie śpieszącego się tłumu, stukot kół zębatych, syk pary z silników, regularne uderzenia tłoków - hałas od którego nie można się uwolnić."Do 1870 r. niewiele wrzosu zostało w Newton Heath (heath - wrzos, wrzosowisko), w miejscu, które jeszcze 20 lat wcześniej było tylko wiejską oaza spokoju. Firma transportu kolejowego Lancashire and Yorkshire Railway Company (Lancashire i Yorkshire - hrabstwa w północno-wschodniej Anglii) wybrała Newton Heath na swój węzeł i na fabrykę wagonów oraz powozów. To właśnie w tych zakładach powstał zespól nazwany później Manchester United.  Tak jak większość innych dużych pracodawców epoki wiktoriańskiej, L&YRC bardzo aktywnie organizowała wolny czas swoim pracownikom - prawdopodobnie głownie po to, żeby odciągnąć ich od alkoholu. The Dining Room Committee, który był odpowiedzialny za poprawę jakości życia robotników, założył w 1878 r. klub krykieta i futbolu, jeden z wielu klubów sportowych zakładanych w tych czasach przez ludzi pracy. Nowy klub nazwano Newton Heath (Lancashire and Yorkshire Railway) Cricket & Football Club. Najbardziej popularnymi sportami w Manchesterze były krykiet i rugby, ale futbol powoli zdobywał swoich zwolenników. Niedaleko zakładów, przy North Road, powstało boisko, z którego korzystali futboliści i krykieciarze przez cały rok. Grunt był w kiepskim stanie, szczególnie w czasie ulewnych deszczów, kiedy to właściwie stawał się wanną do kąpieli błotnych. Pomimo problemów, boisko to było domem dla piłkarzy i graczy krykieta do lat 90 XIX wieku. W tym okresie nie było tam żadnych szatni ani innych pomieszczeń socjalnych. Gracze, żeby się przebrać, korzystali z pubu The Three Crowns przy Oldham Road, położonego w odległości prawie kilometra od boiska - dystans ten wydawał się dwa razy dłuższy po meczu, szczególnie po męczących bojach w błocie. Później, zanim wynajęto biuro przy Oldham Road 33, jako szatnie i jako nieoficjalna siedziba klubu służył hotel Shears, również przy Oldham Road. Do dzisiaj przetrwały zaledwie szczątkowe informacje o piłce nożnej z tamtych czasów. Futbol rzadko gościł w licznych lokalnych gazetach. Prawdopodobnie pracownicy z Newton Heath grali mecze ze swoimi kolegami z zakładów, z wydziału silników, którzy założyli swój zespół Newton Heath Loco(motive). Rozgrywano również mecze z innymi wydziałami i innymi fabrykami. Zielony i złoty, kolory Lancashire and Yorkshire Railway, wybrano jako barwy klubowe i wkrótce zielono-złote stroje stały się znane w Manchesterze. Pierwszym prezydentem klubu został F. Attock, który zebrał wokół siebie grono miejscowych notabli - był wśród nich A. J. Balfour, późniejszy premier Wielkiej Brytanii.Początkowo rywalami Newton Heath były zespoły zakładowe, a porażka 0:6 z rezerwami klubu Bolton Wanderers pokazała miejsce drużyny w hierarchii lokalnego futbolu. Mając dosyć spotkań towarzyskich "newtonowcy" wzięli udział w rozgrywkach Lancashire Cup w sezonie 1883-84, jednak już w pierwszej rundzie ulegli posiadaczom Pucharu Anglii Blackburn Olympic 2:7 (Blackburn położone jest ok. 50 km na północ od Manchesteru). W sezonie 1884-85 zainaugurowano rozgrywki Manchester Cup i Newton Heath przebojowo doszedł do finału, w których przegrał 0:3 z odwiecznymi rywalami - zespołem Hurst z pobliskiego Ashton-under-Lyne. Ten finał zapoczątkował lata lokalnej świetności zielono-złotej drużyny, która zagrała w ośmiu z dziewięciu finałów Manchester Cup zdobywając w tym czasie puchar pięciokrotnie. Sukcesy nie przeszły bez echa - w marcu 1884 r. czterech graczy zostało powołanych do reprezentacji regionu Manchester. Większość zawodników wciąż pracowała w zakładach kolejowych i mieszkała w ich pobliżu. Możliwość dostania pracy w fabryce była "marchewką", która przyciągała graczy z dalszych okolic. Profesjonalny futbol był wciąż nielegalny, ale wiele klubów z hrabstwa Lancashire odnosiło sukcesy pozyskując piłkarzy ze Szkocji. Większość z nich przyjeżdżała tu po to, żeby grac i aby utrzymać pozory sportu amatorskiego dostawali posady w rożnych zakładach. Newton Heath również zastosował tą metodę - zatrudnił kilku Walijczyków w połowie lat 80. Klub nie należał do najbogatszych pomimo wsparcia L&YRC - to był nadal czysto amatorski zespół, daleki od pół-profesjonalnej elity Lancashire. W sezonie 1886-87 Newton Heath przegrali w finale Manchester Cup 1:2 z West Manchester. Ta niespodziewana porażka przyszła po fenomenalnej wygranej 11:1 w drugiej rundzie z Gorton, zespołem znanym później jako Manchester City. W tym samym sezonie Newton Heath po raz pierwszy wzięli udział w rozgrywkach FA Cup. W pierwszej rundzie w przepisowym czasie gry zremisowali 2:2 z Fleetwood Rangers, ale kiedy sędzia zarządził dogrywkę, zawodnicy Newton Heath odmówili gry i tym nieprzyjemnym akcentem zakończył się pierwszy start klubu w Pucharze Anglii. W latach 1887-88 klub miał tylko dwóch profesjonalnych graczy - to było o wiele mniej niż mieli bogatsi rywale w Lancashire. Pomimo sukcesów w Manchesterze, Football League odrzuciła zgłoszenie Newton Heath do swoich rozgrywek i zespól dołączył do innych odrzuconych drużyn formując rozgrywki Football Combination. Ta słabo zorganizowana liga istniała zaledwie jeden sezon, a jej członkowie powrócili po nim do rozgrywania jedynie meczów towarzyskich. Newton Heath rozegrali nawet jedno spotkanie międzynarodowe z Canadian XI, zakończone wynikiem 0:2. Po kolejnym sezonie zespoły, które nadal nie mogły grać w Football League założyły ligę Football Alliance, zielono-złoci plasowali się w dolnych rejonach tabeli. Dążąc do przyjęcia do Foobtall League, Newton Heath postanowili zainwestować w stadion i w 1887 r. powiększono trybuny przy North Road, a w 1891 r. rozpoczęto konstrukcje nowej trybuny mieszczącej 2.000 widzów. Klub awansował na drugie miejsce w Football Alliance. W tym czasie Football League ogłosiła rozbudowę rozgrywek powiększając First Division i tworząc nową Second Division. Spełniły się marzenia piłkarzy i kibiców Newton Heath - zespól przyjęto do First Division. Nowa sytuacja zmieniła drastycznie organizacje klubu. Zerwano związki z L&YRC, uformowano spółkę z ograniczona odpowiedzialnością Newton Heath FC. Jednak L&YRC podniosła czynsz za wynajem boiska, zniosła ulgi na przejazdy koleją a oferta sprzedaży 2.000 akcji po GBP 1 każda nie zakończyła się sukcesem. Pierwszy mecz w lidze Newton Heath zagrali z Blackburn Rovers przy Ewood Park, przegrywając 3:4, a pierwsza ligowa bramkę dla zielono-złotych strzelił Bob Donaldson. Pierwszy mecz u siebie, przed 10.000 tłumem, z Burnley zakończył się remisem 1:1 i to był pierwszy punkt ligowy Newton Heath, strzelcem bramki został znowu Donaldson. Pierwszym ligowym zwycięstwem była wygrana 10:1 (!) z Wolverhampton Wanderers, którzy w tym czasie byli posiadaczami Pucharu Anglii. Do tej pory jest to najwyższe zwycięstwo ligowe w historii Manchester United. Sezon piłkarze zakończyli na dole tabeli, na szczęście w play-off z mistrzami Second Division okazali się lepsi i pozostali w lidze. W 1893 r, z powodu kłopotów z umową z L&YRC klub opuścił stadion przy North Road i przeprowadził się na Bank Street w Clayton, 3 mile od Newton Heath i swoich kibiców. Był to drugi i przedostatni stadion klubu (pierwszy mecz na Old Trafford rozegrano 19 lutego 1910 r.). Po serii finansowych problemów sezon znowu zakończył się play-offem, ale tym razem po przegranej 0:2 z Liverpoolem zespól został zdegradowany do Second Division i już nigdy nie zagrał w First Division. 28 kwietnia 1902 r. Newton Heath został przemianowany na Manchester United. Zmiana nazwy związana była ze zmiana właścicieli klubu i faktem, że minęło już 8 lat od wyprowadzki z Newton Heath. Nowa era przyniosła też zmianę strojów na czerwone koszulki i białe spodenki, czyli zestaw, który obowiązuje do dziś. Rozpoczął się triumfalny marsz Czerwonych Diabłów przez boiska Anglii i Europy. Glory, glory Man United!